Auteursarchief: Miek Altorf

Joh. 16, 12-15

Ieder die een relatie heeft weet, dat er naast tijden van liefde en vriendschap, soms ook momenten zijn waarop je je aan elkaar ergert, periodes van dorheid ook. Soms moet het zelfs even uitgaan, om elkaar weer opnieuw te ontdekken. Geloof en twijfel gaan hand in hand, en zo groeit de relatie.

Onze relatie met God is niet anders. Soms denk je: is het wel waar wat er allemaal over Hem verteld wordt, mijn verlangen, waardoor ik weer rust vind? Sommigen zeggen: geloven en bidden zijn een manier om de ogen te sluiten voor de harde werkelijkheid! Zo wordt er in je geloof ook twijfel gezaaid. Maar dan denk en voel je toch weer verder en dan komt het geloof…… of beter gezegd: het vertrouwen toch weer boven drijven.
Lees verder →

Handelingen 2, 1-11 Augustinusviering Pinksteren 2019

Als je een taal leert, of als je leert voor je eindexamen, of als je leert breien of wat dan ook, dan doorloop je altijd drie fases. In het begin ben je enthousiast, het is allemaal nieuw en spannend, en je bent blij omdat je in de nieuwe taal al kunt zeggen: ‘Ik heet Ekkehard’, of wat jouw naam ook is. — Maar al gauw komt de tweede fase, waar je het idee hebt dat je helemaal niets meer weet. Dan beginnen je kinderen voor het eindexamen te stressen: ‘Ik weet helemaal niets meer, het gaat helemaal fout!’ Of als je met een nieuwe taal bezig bent, dan voelt het alsof jouw tong in een knoop ligt en je staat letterlijk met de mond vol tanden. — Totdat je opeens merkt dat je in de derde fase beland bent. Opeens gaat het je goed af, verrast stel je vast dat je de eindexamenstof paraat hebt, en je staat versteld hoe je jezelf moeiteloos in de nieuwe taal hoort praten. Het lijkt wel alsof je nergens over hoeft na te denken, de woorden en de zinnen komen als vanzelf.
Lees verder →

Handelingen 8, 5-8 en 14-17 ; Joh. 14, 15-21

Voorgaan bij een ziekenzalving kan heel indrukwekkend zijn. Wat hij toen zei……; wat ze nog wilde dat wij ……. Zo herinner ik me de zalving van een vrouw van amper 60 jaar, moeder van 3 kinderen. Ze had kanker. Na de 2de operatie was de ziekte teruggekomen . Ze vroeg me om de bediening en wilde het bewust meebeleven; niet op bed maar in een gemakkelijke stoel. De kinderen waren erbij, met hun partners en 2 kleinkinderen. De vrouw vertelde hoeveel vreugde ze had gekend vanwege haar kinderen. Ze bedankte hen voor alle liefde en zorgzaamheid. En ze zei: ‘Ik hoop dat jullie bij elkaar blijven komen, ook als ik er niet meer ben, en dat je naar elkaar blijft omzien’. Het was even stil. De oudste dochter pakte haar hand en zei ‘Moeder, als jij er niet meer bent, dan ben je helemaal niet weg. Alles wat je ons geleerd hebt, blijven we doen. Natuurlijk blijven we bij elkaar komen. En eigenlijk ben jij er dan ook bij, al zien we je niet’.
Lees verder →