Auteursarchief: Miek Altorf

Numeri 13,1-3; 21-23; 25-28a Romeinen 12, 3-8

Daar staan we dan. Onze pelgrimsstaf leunt aan de poort en roept ons om op weg te gaan. Kom door de poort, ga op weg. En als augustijnse geloofsgemeenschap horen we op de achtergrond natuurlijk meteen de woorden van Augustinus klinken: ‘Trek steeds verder. Want zodra je zegt ‘het is genoeg’, ga je ten onder. Trek steeds verder, maak steeds vooruitgang.’ Augustinus zelf heeft dat altijd gevoeld als een brandend hart. Daarom wordt hij ook met een brandend hart afgebeeld, en daarom is het brandend hart ook het beeldmerk van ons Stadsklooster.

Een beetje kloosterling weet dat de weg naar God betekent dat je steeds een stapje verder moet gaan dan dat je eigenlijk durft. En als kerkgemeenschap weten we diep van binnen ook dat het gezien onze roeping geen optie is om te zeggen ‘het is genoeg’. Het kan niet anders, het hart brandt. — Daar staan we dan.
Lees verder →

Toen de joden eenmaal in hun beloofde land woonden, wilden zij net als de volken in hun omgeving, een koning hebben. De profeten verzetten zich daartegen. Ze hadden gezien dat de meeste koningen dwingelanden waren of werden. Ze zetten zichzelf op de eerste plaats, en het volk op de laatste. Mensen waren hun onderdanen, met de nadruk op ‘onder’. Er waren maar weinig koningen die in de geest van psalm 23 leken op een zorgzame herder, met oog voor het zoekende, verdwaalde, gewonde schaap.

Sommige koningen van Israël begonnen goed, gedroegen zich aanvankelijk als herder, maar gingen gaandeweg in de fout. Hun benen konden de weelde niet dragen. In plaats van herders, werden ze heersers over mensen. Tijdens zijn leven werd Jezus een paar keer verleid om een machtige koning te worden, met name in de woestijn en na het broodwonder. Zijn leerlingen ruziën wie er dan links en rechts van zijn troon zal zetelen, en Jezus ziet dat ze er nog steeds niks van begrijpen. Hij is wel Koning – dit zegt Hij ook tegen Pilatus – maar anders dan de wereld gewend is.
Lees verder →